Bilmemek Değil...

Bilmemek değil, öğrenmemek ayıptır ya hani, yıllarca söylenen bir cümle sonuçta. Ama yok, bazen tam olarak doğru değil. Bir de işin bilme, bilmezken öğrenme, fakat yine de görmezden gelme durumu var. İşte bu durumdur diye düşünüyorum, hem toplumun hem insanların yozlaşması.
Hep bir ağızdan birşeyler söyler herkes. Herkes kendine göre dürüst, kendine göre sadık, kendine göre çalışkandır örneğin. Bu olumlu sıfatlara birkaçını daha ekleyin... Fakat başına "kendine göre" ibaresini koymadınız mı hapı yuttunuz. Kişinin kendine özgü niteliklerini bilmesi takdir etmesi önemli bir olay elbette. Peki ya madalyonun öbür yüzü? Ne kadar ikiyüzlü olduğu, ne kadar yalancı olduğu, ne kadar saygısız olduğu hiç mi çarpmaz insanın suratına? Çarpar efendim, çarpar. Ama kimileri iyidir işte bu görmezden gelme durumuna. Tecaül-ü arif miydi neydi, (vah beni bugünlere getiren edebiyat hocam Orhan, nerelere geldiğim de ayrı bir girdi konusu ya gerçi)  neyse işte ondan...
Ben, insana dair her türlü bencilliği, her türlü aptallığı yaptım belki ama getirileriyle birlikte. Her hatanın sonunda bir ders çıkarmak zorundayız demiyorum, ancak o ders çıkarıldığında da ömür boyu unutulmaz. Şu zamana kadar yaptığım hataları çok seviyorum: yanlış arkadaş seçimlerim, fazla beklentilerim, aileme karşı bencilliğim, gereksiz yere mutsuzluğum, sızlanmalarım, sevdiklerimi ve beni sevenleri ihmal etmelerim; hepsi beni bu noktaya getirdi. Yani kendime dönüp bir bakmayı ve olabildiğince düzelmeye çalışıp elindekilerle mutlu olmayı, ben olmayı.
Kurabiye gibi kız olurken, bir süre pişmek ve çatlamak gerekti diyebiliriz.